Praten met dieren: over kattenbrokjes, kinderlijke wijsheid en innerlijk weten

Ik praat al sinds mijn vroegste herinneringen met dieren. Niet omdat iemand me dat geleerd heeft, maar omdat het er gewoon altijd wás.

Ik weet nog goed dat ik als klein kind – ik was drie, misschien vier jaar – met mijn moeder op bezoek was bij de buurvrouw. Terwijl zij aan de koffie zaten, was ik opeens verdwenen. Paniek! Tot ze me terugvonden: ik zat in de keuken, gezellig naast de kat van de buurvrouw. We waren diep in gesprek… en we deelden samen een bakje droge kattenbrokjes. (Ja, dat deed ik als kind – geen idee waarom, maar het voelde als samen eten.)

“Maar dat kan helemaal niet…”

Toen mijn moeder vroeg wat ik aan het doen was, antwoordde ik heel vanzelfsprekend:
“Praten met de poes.”
Waarop zij zei: “Maar dat kan helemaal niet. Dieren kunnen niet praten.”

Ik weet nog hoe raar ik dat vond. Hoe ik nog naar de kat keek voor bevestiging… maar die zei ineens niks meer. Vanaf dat moment ben ik gestopt met praten met dieren. Braaf. Want als kind wil je geloven wat de volwassenen zeggen. Je wilt kloppen met de wereld.

Dieren kunnen niet praten! Of toch wel?

Tot een paar weken later. Ik speelde buiten op straat toen er een hond op me afkwam. En die begon – gewoon – tegen me te praten.

Ik werd zó boos.
Ik riep (en dit is echt gebeurd):
“Dieren kunnen helemaal niet praten! Alleen mensen kunnen praten! Dus als jij praat, dan zit er een mens in jou! En het is geen carnaval, want carnaval is alleen voor kinderen! Dus kom er NU uit!”

De eigenaar van de hond keek me aan of hij water zag branden, pakte z’n hond en liep snel door.
Ik moet er nog steeds om lachen. Het was een Afghaanse windhond, dat weet ik nog precies. Zo’n elegante, haast zwevende verschijning. En ik stond daar als peuter stampvoetend midden op straat tegen hem te schreeuwen dat carnaval niet voor honden was.

Mijn eerste botsing met wat ik wíst

Als ik daaraan terugdenk, moet ik lachen – maar het raakt me ook.
Dat was mijn eerste echte botsing tussen wat ik diep vanbinnen wíst, en wat de wereld van buiten me vertelde.

Ik wist dat dieren konden praten. Ik voelde dat. Ik hoorde ze. Ik verstond ze. En ik had het ook nooit in twijfel getrokken, tot iemand zei dat het niet kon.
En dan ga je twijfelen. Aan jezelf. Aan je weten. Aan dat fijne, magische contact dat zó vanzelf ging.

Terug naar de stille taal van dieren

Uiteindelijk ben ik, gelukkig, teruggekeerd naar die stille, subtiele taal van dieren. Het is de basis geworden van alles wat ik nu doe: jarenlange readings, diepe gesprekken zonder woorden, het voelen van energie, het luisteren voorbij het zichtbare.
En later ook: het delen van alles wat ik leerde via schrijven, lesgeven, inspireren.

Wat dieren mij leerden over energie en vertrouwen

Soms moet je even stoppen met iets, om het later weer echt te kunnen omarmen.
En soms is een herinnering aan een kat met kattenbrokjes, of een hond tijdens een ‘niet-carnaval’, genoeg om je eraan te herinneren wie je eigenlijk altijd al was.

Zelf leren communiceren met dieren?

Communiceren met dieren is geen gave voor ‘uitverkorenen’. Het is een taal die je kunt leren spreken. In mijn boek en cursus Communiceren met dieren help ik je om je intuïtie te verfijnen, te oefenen met afstemmen, en je eigen manier van luisteren te ontdekken.

Bestel hier het boek Communiceren met dieren
Bestel hier het Inspiratie- en werkboek Communiceren met dieren
Bekijk hier de cursus Communiceren met dieren
Download hier het gratis e-book over Communiceren met dieren

Je hoeft het niet perfect te doen.
Je hoeft alleen te beginnen met luisteren.
Want het mooiste contact ontstaat vaak… in stilte.

Ontdek hier de boeken en cursussen van Paarden Natuurlijk.

Paarden Natuurlijk is een onderdeel van All About Beauty.